Nitish Waila

Μου αρέσει πολύ αυτό το αίσθημα ευχαρίστησης στο τέλος της φωτογράφησης για ένα έργο, ιδιαίτερα στα βουνά, αλλά το ταξίδι και η διαδικασία μέχρι να φτάσω σε αυτήν τη φάση της ευχαρίστησης είναι μάλλον το αγαπημένο μου κομμάτι. Αντίστοιχα, θυμάμαι την εξαιρετικά κουραστική και αγχωτική αναγνωριστική εβδομάδα πριν τραβήξω τη φωτογραφία μου Supermoon Climbing· όλα ήταν αβέβαια μέχρι και την τελευταία στιγμή, αλλά αυτό το τελευταίο κλικ στη φωτογραφική μου μηχανή μού έδωσε τόσο μεγάλη χαρά, ήταν μάλλον η καλύτερη εμπειρία μου ως φωτογράφος. Το να αντέχω όλη την ταλαιπωρία είναι κομμάτι της διαδικασίας μου, θέλω οι λήψεις μου να είναι ενδελεχώς μελετημένες, αλλά στην ύπαιθρο πολλά μπορούν να πάνε στραβά. Επομένως, το να τραβάς φωτογραφίες κάτω από όλη αυτήν την πίεση και στο τέλος να την υπερνικάς με αυτήν την τελευταία λήψη είναι ένα αίσθημα που μπορείς μόνο να το βιώσεις - εμένα μου χαρίζει γαλήνη.

Και η χειρότερη εμπειρία μου είναι η πρώτη καραντίνα, όταν ο θανάσιμος κορωνοϊός εξαπλώθηκε για πρώτη φορά στον κόσμο μας. Για πρώτη φορά ένιωσα να πέφτω σε κατάθλιψη όντας κλεισμένος στο δωμάτιό μου για μήνες. Όμως, με κάποιον τρόπο βρήκα λίγο κουράγιο και άρχισα να φωτογραφίζω μια σειρά μικροσκοπικών τοπίων στο σπίτι μου. Είχα μια τεράστια έλλειψη κινήτρου, όλα είχαν σταματήσει, δεν υπήρχαν δουλειές, αλλά η φωτογραφία ήταν το μοναδικό πράγμα που με έκανε να συνεχίσω δυναμικά.